Για το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής του, η διατροφή του ανθρώπου βασιζόταν στους βρώσιμους καρπούς που έβρισκε στην άγρια φύση, οι οποίοι κατά κύριο λόγο προέρχονται από πολυετή είδη. Τέτοια είναι τα δέντρα, οι θάμνοι, τα αναρριχώμενα φυτά, οι πολυετείς πόες και τα μανιτάρια. Αυτά τα είδη δεν προσέφεραν τροφή μόνο στον άνθρωπο και στα υπόλοιπα ζώα, αλλά ήταν και αναπόσπαστα μέρη ενός πολύπλοκου και αυτοσυντηρούμενου οικοσυστήματος.

Από την αρχή της αγροτικής επανάστασης, η διατροφή του ανθρώπου στράφηκε όλο και περισσότερο προς τα μονοετή φυτά και απομακρύνθηκε από τα πολυετή, δίνοντας περισσότερη έμφαση στα σιτηρά και στα λαχανικά. Τα φυτά αυτά ζουν μονάχα για ορισμένους μήνες το χρόνο, αντλούν πολύ μεγάλες ποσότητες θρεπτικών στοιχείων από το έδαφος, και σταδιακά το εξαντλούν.

Δεν είναι αυτοσυντηρούμενα, καθώς οι αγρότες είναι υποχρεωμένοι να ενσωματώνουν οργανική ύλη στο έδαφος προκειμένου να συνεχίσει να είναι παραγωγικό και τις επόμενες χρονιές, πράγμα που σήμερα επιτυγχάνεται με την εισαγωγή ανόργανων λιπασμάτων. Επιπλέον, χρειάζονται προστασία από τις ασθένειες και από τα ζιζάνια, και, γενικώς, δεν δημιουργούν ένα αυτοσυντηρούμενο, βιώσιμο οικοσύστημα.

Στην Περμακουλτούρα περιλαμβάνονται πολλές τεχνικές καλλιέργειας λαχανικών και σιτηρών με τρόπο που να αναγεννάει το έδαφος. Παρόλα αυτά, πιστεύουμε πως μακροχρόνια η ανθρώπινη διατροφή, και κατά συνέπεια τα χωράφια που την τρέφουν, πρέπει να στραφεί στα πολυετή φυτά και να μειώσει έως απαρνηθεί πλήρως τα μονοετή. Δεν προτείνουμε την επιστροφή στην άγρια φύση – αντιθέτως, προτείνουμε την υιοθέτηση μιας σοφότερης μορφής καλλιέργειας, με μεγαλύτερη μονιμότητα και με γνώμονα τη δημιουργία βρώσιμων δασών (food forests) που θα προσφέρουν αφθονία τροφής λειτουργώντας ταυτόχρονα ως βιότοποι για παντός είδους άγρια ζωή (πουλιά, θηλαστικά, έντομα). Με τον τρόπο αυτό, η παραγωγή τροφής στη Γη δε θα είναι μια διαδικασία που εξοντώνει το έδαφος και τη ζωή, αλλά μια διαδικασία που τα ενισχύει και τα αναζωογονεί.